Beni oraya getiren güç umurumda değildi. Yok olup gittikten sonra ardımdan yaşanacaklar beni hiç mi hiç ilgilendirmiyordu. Bir okul, bir kütüphane, bir tiyatro salonu, hayaleti olmadan da ayakta kalabilirdi elbette. Ama bir hastane bensiz ne yapacaktı! Hayır, hayır. Kendimi vazgeçilmez bulmuyordum, sadece evi gerçekten ev yapanın “anne” olduğunu bilmek gibi bir şeydi bu. Burayı, bu hastaneyi, bunca zamandır bir yuvaya çeviren bendim. Çünkü sizler, ben incecik kıymıklarımı batırmadan anlamıyordu ...